W pierwszej połowie XX wieku Nicolai Hartmann aktywnie uczestniczył w ówczesnym ruchu filozoficznym - zajmował się fenomenologią, neokantyzmem, egzystencjalizmem, uczestniczył w sporach o status filozofii, o możliwości realistycznego uprawiania metafizyki, o granice między filozofią a badaniami naukowymi. Obecnie jego dzieło pozwala lepiej zrozumieć drogi rozwoju europejskiej filozofii, w tym również kryzysy, przez jakie przeszła kultura Europy. Wprowadzenie do filozofii zamyka opublikowany dorobek Hartmanna, scala jego doświadczenie myślowe i dydaktyczne, pozwala sądzić o jego poglądach nie tylko dojrzałych, ale wręcz "definitywnych". Tekst ten ukazuje zasadnicze cechy jego filozofowania - traktowanie filozofii jako ustawicznego poszukiwania przybliżonych rozwiązań wielkich pytań filozoficznych, a nie ich ostatecznych rozstrzygnięć (nic nie było tak obce Hartmannowi jak dogmatyzm myślowy); pokazuje też wzajemne przenikanie się nastawienia historycznofilozoficznego z myśleniem systematycznym, gdyż dopiero takie podejście do filozofii gwarantowało - jak sądził - pełne ujęcie jej przedmiotu.