Problem rozwoju stylu w sztuce nowożytnej. Obejmuje swym zainteresowaniem badawczym centralne zagadnienie charakteru i istoty rozwojów stylu w sztuce, a więc rozwoju sztuki. Wolfflin posługuje się metodą badawczą opartą na analizie formalnej dzieła sztuki. Zajmują go przede wszystkim warunki artystycznego widzenia wspólne wielu twórcom na długich odcinkach czasu. Wolfflin na przestrzeni XV-XVIII w wyróżnia dwa style: 1) styl linearny, płaski dążący do form zamkniętych, styl wielości form i jasny oraz 2) styl malarski wprowadzający głębie, styl form otwartych posługujący się zasadą podporządkowania wielości elementów jednej zasadzie kompozycyjnej i niejasny. Wg Wolfflina rozwój sztuki prowadzi od stylu linearnego do stylu malarskiego, od renesansu do baroku a dzieje innych stylów poprzedzających renesans czy następujących po baroku są tylko cykliczną zapowiedzią lub powtórzeniem jednokierunkowego układu przeciwieństw.