„Wojny włoskie” to okres rywalizacji pomiędzy wieloma państwami europejskimi, rozgrywanej w pierwszej połowie XVI wieku, w czasie której działania zbrojne toczyły się głównie na terenie Italii. Książka rozpoczyna się opisem Francji pod koniec wieku XV, takiej, jaką pozostawił ją Ludwik XI, powstałym tam politycznym ciśnieniem, które popchnęło kolejnego jej władcę, Karola VIII, do podjęcia ekspansji i pierwszej wyprawy za Alpy. Bardzo szybko przez lekkomyślną politykę francuskiego dworu do rywalizacji wciągnięta została Hiszpania. Półwysep Apeniński uważany był za klucz do europejskiej dominacji, dlatego też obie strony bezwzględnie dążyły do opanowania tego terytorium i podporządkowania sobie państw włoskich. Od roku 1519 gra toczyła się głównie pomiędzy dwoma potęgami – Francją a cesarstwem. Kwestia dominacji w północnych Włoszech stała się dla obu z nich sprawą życia i śmierci. Francja starała się nie dopuścić do otoczenia posiadłościami habsburskimi, dla cesarstwa zaś Mediolan był niezbędnym łącznikiem pomiędzy wschodnią a zachodnią częścią imperium. Do zmagań polityczno-militarnych dołączyła się rywalizacja osobista władców: Franciszka I i Karola V. Ostatecznie konflikty zbrojne zakończyły się w roku 1559. Na Półwyspie Apenińskim ustaliła się trwała dominacja hiszpańska.