Korfanty wchodząc do Sejmu związał się organizacyjnie z klubem Związku Ludowo-Narodowego, zdominowanym przez Narodową Demokrację. Wynikało to z jego dotychczasowej drogi życiowej i orientacji politycznej. W klubie reprezentował nurt chrześcijańsko-demokratyczny, z którym się w pełni utożsamiał. Różnił się bowiem tym od wielu posłów z prawicy i centrum, że miał wielkie zrozumienie dla kwestii socjalnych w nowoczesnym tego słowa znaczeniu. Odrzucał zarazem koncepcje socjalistyczne dotyczące sposobu i rozumienia tych zagadnień. Sejm, najwyższy organ państwa, wyraz integracji społeczeństwa, miał do spełnienia niezwykle wiele zadań; od uchwalenia konstytucji poprzez stworzenie nowoczesnego ustawodawstwa i aparatu administracyjnego, ustalenie sposobu odbudowy kraju, wielkiej reformy społecznej, w tym rolnej, aż po rozwiązanie kompleksu problemów dotyczących naszej polityki zagranicznej. Konieczne też było podjęcie działań służących wznowieniu sił obronnych, zwłaszcza wobec wyraźnych zagrożeń. Wskażemy najważniejsze: walka o los dzielnic zachodnich, konflikt z Ukraińcami, obrona przed atakiem czeskim na Śląsku Cieszyńskim, by nie zapomnieć o coraz wyraźniejszym zagrożeniu ze strony bolszewików. Społeczeństwo, widząc w Sejmie naczelny organ państwa, łączyło też z nim przesadnie nadzieje na szybką poprawę bardzo ciężkiej sytuacji materialnej. Korfanty odgrywał w Sejmie kluczową rolę. Był rzecznikiem Komisariatu NRL, reprezentantem i obrońcą jego polityki. Wynikało to zarówno z jego osobistej pozycji politycznej, jak i doświadczenia parlamentarnego wyniesionego z parlamentów - Rzeszy oraz pruskiego. Brał udział w rozmowach zakulisowych, których wyniki zresztą były różne. Niekiedy dokonane uzgodnienia nie były honorowane przez jego kontrahentów politycznych. Jako mający duże doświadczenie parlamentarzysta, referował niejednokrotnie najważniejsze kwestie merytoryczne i proceduralne.