Na podstawie rozległych lektur oraz własnego doświadczenia organizatora i badacza kultury współczesnej, a także kuratora i krytyka sztuki, autor sięga do podstawowych problemów antropologii i filozofii kultury. Pyta o źródłowe motywacje towarzyszące organizacyjnym praktykom ludzi, o miejsce materialnych o praktycznych potrzeb w trwaniu i przemijaniu przekonań światopoglądowych, o autonomię indywiduum wobec zbiorowych konstrukcji ideowych. Rozważa też kondycję rozumu w relacji do sacrum, możliwość badania locus theologicus kultury wizualnej. Poprzez pogłębioną interpretację projektów pomników katastrofy smoleńskiej w kategoriach teologii kultury mierzy się z najbardziej drażliwym i emocjonalnym wątkiem polityki w Polsce.
Książka jest głosem w akademickiej debacie o postsekularyzmie w filozofii kultury, a jednocześnie wyrazistym stanowiskiem w krytycznej debacie społecznej o polityce kulturalnej, stanie kultury polskiej i jej przyszłości.