Książka stanowi studium poglądów średniowiecznych prawników oraz teoretyków prawa i myśli politycznej na temat pojęcia oraz zakresu uprawnień władzy publicznej księcia, tj. suwerennego władcy: cesarza, papieża, królów czy włoskich republik miejskich w stosunku do poddanych w okresie dojrzałego średniowiecza. W centrum uwagi znajduje się pojęcie władzy absolutnej w powszechnym, lecz błędnym mniemaniu ukute i rozwinięte dopiero przez myślicieli renesansu i europejskiego absolutyzmu, a w rzeczywistości rozważane w szczególności (lecz nie tylko) przez włoskich mistrzów prawa od przełomu XII i XIII wieku. Autor rozpoczyna swój wykład w połowie XII wieku (poruszając kwestię, czy cesarz jest prawdziwym władcą świata na przykładzie Fryderyka Barbarossy) i doprowadza go do schyłku średniowiecza w XV wieku. Swój wywód na temat ewolucji prawnej teorii władzy w średniowieczu przeplata przykładami rzeczywistych konfliktów prawno-politycznych (pozwanie króla Roberta z Neapolu przed sąd cesarski przez Henryka VII w 1308 roku, konsekwencje florenckiego spisku Pazzich przeciw Medyceuszom w 1478 roku).