Całe swe życie naukowe Anna Micińska poświęciła osobie Stanisława Ignacego Witkiewicza. Witkiewicz był bliskim przyjacielem jej ojca, a ona sama twierdziła, że odczuwa duchowe pokrewieństwo z autorem Szewców. Jako jeden z powodów tego pokrewieństwa przedstawiała "symboliczne spotkanie" we wrześniu 1939, gdy na dworcu kolejowym w Łukowie, w tłumie uchodźców z ostrzeliwanej Warszawy spotkali się po raz ostatni Witkacy i Bolesław Miciński, któremu towarzyszyła brzemienna żona (Anna przyszła na świat wkrótce potem, w grudniu). Micińska odkryła w archiwaliach i opublikowała w miesięczniku "Dialog" (1965, nr 8) jego iuvenilia - dramaty pisane przez 8-letniego "Stasia Witkiewicza". Przygotowała pierwodruki dzieł niewydanych za życia pisarza: powieści 622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta (1972) i eseju Niemyte dusze (1975; wydała go wraz ze wznowioną książką eseistyczną Witkiewicza Narkotyki). Wydała, z Bożeną Danek-Wojnowską, Listy do syna Stanisława Witkiewicza (ojca) (1969). Z jej inicjatywy zaczęła ukazywać się edycja krytyczna - Dzieła zebrane Witkacego (od 1992, w PIW-ie). Przygotowała dla niej m. in. opracowane edytorsko powieści Pożegnanie jesieni (1992) oraz Jedyne wyjście (1993; była to pierwsza poprawna edycja krytyczna tej, niewydanej za życia pisarza, powieści). Wykonała też odpis listów pisarza do żony Jadwigi i przygotowywała do nich komentarz, jednak wskutek choroby nowotworowej, pracy tej nie dokończyła.