Helena Boguszewska (ur. 18 października 1886 w Warszawie, zm. 11 listopada 1978 tamże) – polska pisarka

Była córką Ignacego Radlińskiego, polskiego filologa klasycznego. W 1903 wyszła za mąż za Stefana Boguszewskiego.

Ukończyła studia na Wydziale Przyrodniczym UJ, rozpoczęte w 1904. Debiutowała w latach 1909–1910 drobnymi opowiadaniami dla dzieci na łamach „Płomyka” i „Płomyczka”[potrzebny przypis]. W 1917 osiadła w Warszawie. W latach 1918–1919 opublikowała cykl podręczników przyrodniczych dla szkół podstawowych. Kierowała Studium Pracy Społecznej przy Wydziale Pedagogicznym Wolnej Wszechnicy Polskiej, działała w Polskim Komitecie Opieki nad Dzieckiem. W latach dwudziestych rozpoczęła działalność publicystyczną, zajmując się głównie problematyką społeczną i oświatową, losem dzieci biednych i kalekich. Debiutem książkowym była powieść Świat po niewidomemu z 1932. Publikowała m.in. w czasopismach „Świat, Dom i Szkoła” (1929), „Bluszcz” (1925–1939, z przerwami), „Kobieta Współczesna” (1927–1934), „Tygodnik Ilustrowany”. Od 1934 współpracowała z Jerzym Kornackim. W latach 1933–1937 współzałożycielka i przewodnicząca zespołu literackiego „Przedmieście”. Współredagowała zbiorowe publikacja grupy: Przedmieście (1934) i Pierwszy maja (1934).

Okupację niemiecką spędziła w Warszawie, biorąc udział w konspiracyjnym życiu literackim i społecznym. Działała w Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego. W latach 1944–1946 była posłanką do Krajowej Rady Narodowej. Uczestniczyła w pracach Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich. Współorganizowała Instytut Pamięci Narodowej przy Prezydium Rady Ministrów. W 1958 reaktywowała zespół Przedmieście.