Biografia Juliusza Słowackiego

Juliusz Słowacki przy­szedł na świat 4 wrze­śnia 1809 roku w Krze­mień­cu (wg. „sta­re­go sty­lu”, tj. ka­len­da­rza ju­liań­skie­go: 23 VIII), zmarł na­to­miast 3 kwiet­nia 1849 roku w Pa­ry­żu. Oj­ciec Po­ety, Eu­ze­biusz, zmarł 14 li­sto­pa­da 1814 roku w Wil­nie. Zaj­mo­wał się teo­rią i hi­sto­rią li­te­ra­tu­ry, two­rzył rów­nież dra­ma­ty i prze­kła­dał po­etów sta­ro­żyt­ne­go Rzy­mu oraz tra­ge­die Ra­ci­ne­’a. Był sy­nem rząd­cy dóbr Rze­wu­skich, zaś od roku 1806 na­uczy­cie­lem w Li­ceum Krze­mie­niec­kim (wy­kład li­te­ra­tu­ry pol­skiej na ma­ją­cym cha­rak­ter uni­wer­sy­tec­ki tzw. kur­sie III). W 1811 roz­po­czął wy­kła­dy w ka­te­drze po­ezji i wy­mo­wy na Uni­wer­sy­te­cie w Wil­nie. Po­dzie­lał po­glą­dy kla­sy­cy­stycz­ne, dużo czer­pał ze współ­cze­snych so­bie es­te­ty­ków nie­miec­kich o no­wa­tor­skich po­glą­dach (F. Bo­uter­weck, J.G. Sul­zer, J.J. Eschen­burg).

Sło­wac­cy byli her­bu Le­li­wa, roz­po­czę­te przez Eu­ze­biu­sza sta­ra­nia o po­twier­dze­nie szla­chec­twa (we­dług pra­wa ro­syj­skie­go) za­koń­czy­ły się suk­ce­sem do­pie­ro w 1828, gdy de­kre­tem Wo­łyń­skie­go Szla­chec­kie­go De­pu­tac­kie­go Zgro­ma­dze­nia wpi­sa­no Sło­wac­kich do księ­gi szlach­ty gu­ber­ni wo­łyń­skiej. Po śmier­ci ojca, Ju­liu­sza wy­cho­wy­wa­ła mat­ka, Sa­lo­mea z Ja­nu­szew­skich, oj­czym – dr A. Bécu oraz jego dwie cór­ki. Duży ma­ją­tek po­zo­sta­wio­ny przez ojca (ok. 79 800 zło­tych pol­skich) za­pew­nił dzie­ciom i wdo­wie bar­dzo do­bre wa­run­ki ma­te­rial­ne, co umoż­li­wi­ło Ju­liu­szo­wi peł­ne po­świę­ce­nie się pra­cy li­te­rac­kiej. Rów­nież jako do­ro­sły, Ju­liusz po­tra­fił za­dbać o swo­je do­cho­dy (ak­cje ko­lei fran­cu­skiej, któ­re na­był w 1842, itp.).

Edward Ody­niec pi­sał o ma­łym Ju­liu­szu jako o dziec­ku z cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi, wiel­ki­mi, czar­ny­mi, pa­ła­ją­cy­mi oczy­ma, jed­nak rów­nież z nieodłącznym pierwiastkiem pychy, sar­ka­zmem, iro­nią uśmie­chu – ce­chy te miał odzie­dzi­czyć po ojcu. Po mat­ce zaś miał prze­jąć nerwową wrażliwość, bujną imaginację … usposobienie poetyczne. Bar­dzo wie­le czy­tał, poza kla­sy­ka­mi (Homer, Wergilusz, Horacy itd.) oraz twór­ca­mi kla­sy­cy­stycz­ny­mi, w tym Ignacym Krasickim czy Janem Kochanowskim, po­chła­niał ro­man­se an­giel­skie i fran­cu­skie, a obok nich po­ezje Adama Mickiewicza, któ­re­go z cza­sem za­czął uwa­żać za po­etę do­sko­na­łe­go i je­den ze swych wzo­rów. Edu­ka­cja do­mo­wa obej­mo­wa­ła fran­cu­ski, li­te­ra­tu­rę i ry­su­nek. Uczniem, jak wska­zu­ją świa­dec­twa, był bar­dzo do­brym.