Po „Umarłej klasie” Tadeusz Kantor stworzył w ramach Teatru Śmierci „Wielopole, Wielopole” – pierwszy spektakl oparty na osobistych wspomnieniach; pierwszy też ze sobą w roli reżysera-sprawcy i zarazem jednej z postaci, chociaż jeszcze milczącej.

W tym przedstawieniu Tadeusz Kantor odtwarza na scenie galicyjskie miasteczko i pokój, w którym spędził dzieciństwo, a aktorom pozwala odgrywać członków swej rodziny. Artysta pisał w programie do spektaklu: „Pokój mego dzieciństwa jest ciem­ną i zagraconą DZIURĄ. To nie­prawda, że dziecinny pokój w naszej pamięci pozostaje słoneczny i jasny. Takim czyni go tylko kon­wencjonalna maniera literacka. Jest to pokój UMARŁY i UMARŁYCH. Przywoływany wspomnieniem – nieustannie umiera. Gdy jednak bę­dziemy z niego dobywać znikome fragmenty, kawałek dywanu, okno, a za nim ulicę biegnącą w głąb, promień słoneczny na podłodze, żół­te sztylpy ojca, i płacz matki, i ja­kąś twarz za szybą okna – możliwe, że wtedy rozpocznie sklecać się nasz prawdziwy POKÓJ dzieciństwa, i może uda się nam sklecić przy tej okazji nasz spektakl!”.

Przedstawienie powstawało w znacznym stopniu we Florencji i z udziałem sporej grupy włoskich aktorów. Kantor zaprezentował Wielopole,Wielopole w Polsce już po sierpniowej rewolcie, pod koniec 1980 roku. Szczególnie zależało mu na zagraniu spektaklu w gdańskiej stoczni, ale robotnicy z „Solidarności” źle je przyjęli. 15 grudnia 1983 roku przedstawienie zostało zagrane w kościele w Wielopolu Skrzyńskim. Pomimo nałożenia męskim manekinom bielizny zakrywającej genitalia spektakl zbulwersował wielu mieszkańców miejscowości.

W 1984 roku Stanisław Zajączkowski zarejestrował Wielopole, Wielopole na potrzeby telewizji. „Paradoksalnie (…) teatr Kantora w telewizji uległ swoistemu uzwyczajnieniu, jakby uporządkowaniu, które narzuca selektywność realizacji telewizyjnej. Myślę, że o wiele trudniej jest wyodrębnić poszczególne sekwencje  Wielopola, odbierając je z widowni teatru scenicznego – pisał Wacław Tkaczuk w „Antenie”. –  Inny charakter ma zapewne w warunkach nietelewizyjnych obecność twórcy pośród aktorów, pośrodku spektaklu. Bliższy intencjom jego – demiurga. Kantor, prowadzony przez kamerę, może przesadzam, łowiony przez kamerę, jest tylko uczestnikiem, trochę świadkiem spektaklu, w którym nic przecież nie zmieni jego gest dyrygenta. Jest to w istocie gest aktora, nie dyryguje się wszak np. śpiewem odtwarzanym mechanicznie z taśmy”.