Zestaw zawiera:
Tom I. Pradzieje ludzkości i Historja państw wschodu - 1935 r., 935 str.
Tom II. Dzieje greckie - 1934 r., 1112 str.
Tom III. Dzieje rzymskie - 1934 r., 878 str.
Tom IV. Wieki Średnie. Część I. Bizancjum i Wczesne Średniowiecze - 1938 r., 466 str.
Tom IV. Wieki Średnie. Część II. Dzieje Europy od X-XIV w. i Schyłek Średniowiecza - 1939 r., 636 str.
Tom V. Czasy nowożytne. Część I. Odkrycia, humanizm, odrodzenie i reformacja - 1938 r., 610 str.
Tom V. Czasy nowożytne. Część II. Wojny religijne i absolutyzm - 1938 r., 494 str.
Tom VI. Od Wielkiej Rewolucji do Wojny Światowej. Część I. 1789-1848 - 1936 r., 655 str.
Tom VI. Od Wielkiej Rewolucji do Wojny Światowej. Część II. 1848-1914 - 1936 r., 484 str.
Tom VII. Wielka Wojna 1914-1918. Część 1. 1914-1916 - 1937 r., 503 str.
Tom VII. Wielka Wojna 1914-1918. Część 2. 1916-1918 - 1937 r., od 506 do 1026 str.
Jan Konstanty Dąbrowski (ur. 21 grudnia 1890 w Krośnie, zm. 17 lipca 1965 w Krakowie) – polski historyk, profesor Uniwersytetu Wileńskiego i Jagiellońskiego, członek PAN. Był synem Konstantego (właściciela niedużej posiadłości rolnej, tartaku i garbarni) i Emilii z Krupińskich. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Krośnie, następnie gimnazjum im. Sobieskiego w Krakowie; w latach 1908-1912 studiował historię i historię prawa na UJ (m.in. pod kierunkiem Franciszka Bujaka i Stanisława Krzyżanowskiego), uzupełniał wykształcenie w późniejszych latach na uniwersytetach w Budapeszcie, Wiedniu i Paryżu (1917-1918). W czasie nauki działał w organizacji niepodległościowej „Zarzewie” (1908-1910) oraz w organizacji „Armia Polska” i Drużynach Strzeleckich (1910-1914). Był więziony w Piotrkowie Trybunalskim i Butyrkach.[ W 1912 obronił na UJ pracę doktorską Elżbieta Łokietkówna, pracował jako nauczyciel historii w gimnazjach im. Sobieskiego i św. Jacka w Krakowie. Prowadził badania naukowe na Węgrzech, reprezentując tam jednocześnie Naczelny Komitet Narodowy; działał na rzecz niepodległości Polski oraz zwolnienia internowanych na Węgrzech żołnierzy Legionów Polskich. Lata 1917-1918 spędził na pracy naukowej w Wiedniu i Paryżu. Przed wyborami do Rady Miasta Krakowa z 1938 został członkiem komitetu Polskiego Bloku Katolickiego. W 1919 habilitował się na podstawie Ostatnie lata Ludwika Wielkiego. Został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Wileńskiego i kierownikiem Katedry Historii Polski i Litwy. Rok później przeniósł się na UJ, gdzie został profesorem w Katedrze Historii Średniowiecznej, w 1924 kierownikiem tej katedry i profesorem zwyczajnym. Został aresztowany przez Niemców w trakcie Sonderaktion Krakau, był więziony w Krakowie i Wrocławiu, ale uzyskał zwolnienie po interwencji władz węgierskich; brał udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie był dziekanem Wydziału Humanistycznego (1945-1947) i prorektorem (1948-1952). W 1952 został kierownikiem Katedry Historii Powszechnej Średniowiecznej, był również od 1954 dyrektorem Biblioteki PAN w Krakowie. W 1961 przeszedł na emeryturę.
