Urodził się 9. sierpnia 1929 r w Źrebcach k. Szczebrzeszyna. Szkołę średnią ogólnokształcącą rozpoczął w 1944 r. w tajnym nauczaniu w Radecznicy, kontynuował w Szcze­brzeszynie 1944-1947, a ukończył w Liceum Biskupim w Lublinie egzaminem dojrzałości w Państwowym Liceum dla Dorosłych im. T. Kościuszki w r. 1948. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie, uczęszczając przez dwa lata na Wydział Filozoficzny KUL, a przez trzy dalsze lata na Wydział Teologiczny. Święcenia kapłańskie przyjął w Lublinie w 1953 r., uzyskując wprzód magisterium z teologii w zakresie historii Kościoła na podstawie pracy: „Rzym a stosunki czesko-polskie za Władysława Jagiełły", napisanej pod kierunkiem ks. doc. M. Żywczyńskiego. Po święce­niach został skierowany na studia doktoranckie na religiologię na KUL, gdzie pod kierunkiem ks. prof. B. Radomskiego napisał pracę licencjacką: „Romano Guardini. Metoda witalistyczno-fenomenologiczna" (Lublin 1954), a następnie doktorską: „Forma­cja światopoglądowa Niemieckiego Ruchu Młodzieżowego w publika­cjach Romano Guardiniego" (Lublin 1956). W 1956-1958 pracował w redakcji Encyklopedii Katolickiej jako adiustator naukowy, jednocześnie był prefektem w Gimnazjum Sióstr Kanoniczek na Podwalu.

Działalność dydaktyczną zainicjowały w 1957/58 r. wykłady z teologii fundamentalnej (traktat eklezjologiczny) na Kursie zwyczajnym „A" Wydziału Teologicznego oraz w Wyższym Seminarium OO. Kapucynów w Lublinie (z całości). Jednocześnie otrzymał wykład ze starożytnej i średniowiecznej historii Kościoła na Kursie zwyczajnym „B" dla świeckich oraz seminarium z filozofii historii na IWKR. W rok potem podjął wykłady z historii filozo­fii na Kursie zwyczajnym „A". W r. 1963 zostaje adiunktem przy Katedrze Chrystologii Apologetycznej. Pełni funkcje administra­cyjne i wychowawcze w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie: 1959-1966 jako prefekt, 1966-1973 jako wicerektor.

W 1967-1968 dzięki stypendium kard. K. Wojtyły odbył studia uzupełniające z teologii historycznej w Instytucie Katolickim w Paryżu u J. Daniélou oraz na Uniwersytecie Katolickim w Louvain u R. Auberta, G. Thilsa i G. Philipsa. Habilitował się w zakresie teologii fundamentalnej i teologii historii w 1966 na podstawie rozprawy: „Teologia historii według Leona Wielkiego". W 1969 otrzymuje Katedrę Teologii Historii, przemianowaną przez przeciwników tej dyscypliny na Katedrę Historii Dogmatów (na Sekcji Teologii Dogmatycznej). W 1974 uzyskuje tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1979 - profesora zwyczajnego.