Ćwicząc Tai Chi uczymy się pewnego sposobu rozumienia świata, którego podstawę stanowi taoistyczna zasada działania przez powstrzymywanie się od działania. Po wielu latach praktykowania Tai Chi ciało i umysł osiągają stan elastyczny. Kiedy zapytamy ćwiczących, czym jest Tai Chi, możemy otrzymać wiele różnych odpowiedzi. Dla jednych jest to rodzaj gimnastyki zdrowotnej regulującej oddech i rytm pracy serca, a także wywierającej zbawienny wpływ na funkcjonowanie organizmu. Inni uważają Tai Chi za rodzaj praktyki medytacyjnej uspakajającej umysł i oczyszczającej go z niepotrzebnych myśli, wyobrażeń, emocji. Są też tacy, którzy postrzegają Tai Chi jako praktykę psychosomatyczną oraz tacy, którzy zaliczają Tai Chi do sztuk walki. Na pozór wszystkie te próby określenia czym jest Tai Chi nawzajem się wykluczają. W odniesieniu do Tai Chi sprzeczność ta jest jednak pozorna. Istotę Tai Chi stanowi bowiem pewna zasada, którą można zastosować we wszystkich wyżej wymienionych dziedzinach. W pewnej starej japońskiej opowieści samuraj zapytał mnicha: «Mędrcze, jaka jest różnica między niebem a piekłem?» Mnich odrzekł: «Jesteś gburem!» Samuraj rozzłościł się, wyciągnął miecz, krzycząc: «Zginiesz za tę zniewagę!» Mnich uśmiechnął się i stwierdził: «To jest właśnie piekło». Samuraj zrozumiał mądrość tych słów i skłonił się przed nim w podzięce za naukę. Mnich zaś rzekł: «To jest właśnie niebo». Ta krótka historia to dobry przykład na charakterystyczną dla mistrzów umiejętność opanowywania emocji.