Po I wojnie światowej do dwóch podstawowych modelów rządów w systemach demokratycznych, tzn. parlamentarno-gabinetowego (wielka Brytania, Francja) i prezydenckiego (Stany Zjednoczone) dołączył trzeci - pośredni - model parlamentarno-prezydencki. Zrobił się on równocześnie, jako pewna koncepcja doktrynalna i potrzeba praktyczna, w zasadzie niezależnie od siebie, w pierwszej połowie 1919 r., w dwóch krajach: Niemczech i Finlandii. Następnie podobne rozwiązania przyjęły niektóre konstytucje międzywojenne: Austrii (1920), Irlandii (1936) oraz konstytucje, które w ślad za Prof. Eugeniuszem Zwierzchowskim, możemy określić mianem neoprezydencjalizmu (lub hiperprezydencjalizmu); do takich możemy zaliczyć polską konstytucję kwietniową 1935 r. Kiedy wydawało się, że idea rządów parlamentarno-prezydenckich podupadła w wyniku klęski ustrojowej Republiki Weimarskiej, odrodziła się ona po II wojnie światowej we Francji pod wpływem koncepcji gen. Charlesa de Gaulle'a. Z kolei francuskie rozwiązania ustrojowe (konstytucja V Republiki z 1958r.) stały się wzorcem dla twórców konstytucji w niektórych krajach w ostatnim ćwierćwieczu XX w. (szczególnie w państwach postkomunistycznych). Również w Polsce istniała do momentu uchwalenia konstytucji z 1997 r. realna możliwość wprowadzenia systemu parlamentarno-prezydenckiego. Wzorce wypracowane po I wojnie światowej w Niemczech doby Republiki Weimarskiej są więc nadal aktualne i dlatego istnieje potrzeba doktrynalnego opracowania tego modelu rządów. Niniejsza książka jest poprawioną wersją rozprawy doktorskiej obronionej w dniu 30 listopada 2007 r.