Rozprawa poświęcona jest instytucjonalnym mechanizmom zwiększania udziału kobiet w strukturach politycznych. Wychodząc od analizy ilościowej udziału kobiet w polityce, autor przechodzi do wskazania przyczyn nie do reprezentowania kobiet (wyróżniając przyczyny bezpośrednie związane ze sferą polityki i pośrednie związane ze sferą pozapolityczną) oraz przestanek działań na rzecz zwiększania udziału kobiet. Następnie ukazane zostają trzy główne strategie działań (równego traktowania, ukierunkowanych działań i gender mainstreaming) oraz podmioty odpowiedzialne za ich realizację (z ramienia 25 państw UE oraz organizacji międzynarodowych: UE, ONZ, RE, OBWE). Dwa ostatnie rozdziały poświęcone są wyróżnieniu głównych obszarów działań omawianych podmiotów w pozapolitycznych sferach (pośrednie mechanizmy) oraz wskazaniu konkretnych mechanizmów bezpośrednich (ze szczególnym uwzględnieniem wpływu systemu wyborczego, kwot i rozmieszczenia kobiet na listach na odsetek kobiet wśród osób wybranych). Praca ukazuje omawiane zagadnienie zarówno w kontekście opisowej funkcji nauki o polityce, jak i wyjaśniającej, prognostycznej i instrumentalnej.