Treścią niniejszego studium jest odtworzenie rozwoju nowej broni czołgów poprzez ukazanie czynników, które wpływały na tworzenie i funkcjonowanie ich formacji w latach 1918-1939. Przyjęte rozwiązania wobec nowego rodzaju broni wymagały stworzenia podbudowy teoretycznej ich funkcjonowania, co w pracy znajduje swoje potwierdzenie poprzez przedstawienie ówczesnych założeń doktrynalnych. Doświadczenia nabyte w toku użytkowania czołgów pozwoliły na wypracowanie struktur organizacyjnych, które tak w Polsce jak i w innych państwach wynikały także z właściwości techniczno-taktycznym czołgów. Te natomiast uzależnione były w znacznym stopniu od przyjętych koncepcji budowy przez państwo sił zbrojnych. Podkreślić należy, iż niemal wszystkie kraje do 1939 roku borykały się z rozwiązywaniem szeregu niewiadomych okresu pokojowego. Dotyczyły one nie tylko prawidłowego funkcjonowania sił zbrojnych, ale także środków finansowych na nie przeznaczanych czy przyjętych koncepcji ich rozwoju. Ostatecznym sprawdzianem przyjętych koncepcji mogło być tylko bojowe wykorzystanie formacji. Takich możliwości nie było wiele. W przypadku środków pancernych musiała nastąpić niemal pełna wojenna mobilizacja struktur państwa. Takiej sytuacji w latach 1918-1939 w Europie nie obserwujemy. Dlatego jednym z podstawowych zadań publikacji jest przedstawienie w oparciu o mało znane materiały źródłowe przemian formacji czołgów. Istotnym stało się również wykazanie w jakim zakresie zmiany dokonujące się w Polsce miały potwierdzenie w innych krajach.