Ksiądz Piotr Ściegienny przywódca niepodległościowej i powstańczej konspiracji chłopskiej, sam był pochodzenia chłopskiego. Po ukończeniu szkół wrócił do wsi rodzinnej i pracował tam przez kilka lat jako nauczyciel. Przerzucił się potem do pracy urzędniczej w Kielcach, lecz wkrótce z niej zrezygnował i wstąpił do kolegium oo. Pijarów w Warszawie, na Żoliborzu. Jako kleryk uczył łaciny i języka francuskiego u oo. Pijarów w Opolu Lubelskim. W roku 1832 otrzymał święcenia kapłańskie, a w rok później, po rozwiązaniu zakonu przez władze carskie, został wikarym w Wilkołazie, w powiecie janowskim, zaś po dziesięciu latach – proboszczem w Chodlu, również w Lubelszczyźnie. W czasie pobytu w Wilkołazie zaczął prowadzić wśród swych parafian agitację rewolucyjną, z której około roku 1842 wyłoniła się tajna organizacja chłopska na terenie Lubelszczyzny i Kielecczyzny; wpływ tej organizacji dotarł później także w Sandomierskie. W sieci spisków ogarniających Polskę w tym okresie była to jedyna konspiracja złożona z chłopów i na tym polega jej wyjątkowe znaczenie.