Tadeusz Sinko (ur. 14 września 1877 w Małej, powiat ropczycki, zm. 22 lipca 1966 w Krakowie) – polski filolog klasyczny, profesor Uniwersytetu Lwowskiego i Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk.Pochodził z rodziny chłopskiej[1]: Walentego i Feliksy z domu Jop. W latach 1889–1896 uczęszczał do Gimnazjum im. Sobieskiego w Krakowie, 1896–1900 studiował filologię klasyczną, językoznawstwo i historię literatury polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim; do grona jego wykładowców należeli ks. Stefan Pawlicki, Kazimierz Morawski, Jan Michał Rozwadowski, Stanisław Tarnowski, Leon Sternbach, Adam Miodoński. W roku 1901 uzyskał tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie rozprawy De Gregorii Sanocci studiis humanioribus; pracował jako nauczyciel języków starożytnych w gimnazjum w Podgórzu (1900–1903), uzupełniając jednocześnie studia z filologii klasycznej i historii sztuki na uniwersytetach w Berlinie, Bonn i Monachium (u Karla Krumbachera), w 1905 także na uniwersytecie w Paryżu. W 1903 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim (rozprawa De Romanorum viro bono) i został docentem w II Katedrze Filologii Klasycznej tej uczelni. Był również profesorem języków starożytnych w Gimnazjum Św. Anny w Krakowie (1904–1907).
W 1907 został mianowany profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego, wykładał hellenistykę, patrystykę i komparatystykę; w 1911 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Powrócił na Uniwersytet Jagielloński w 1913 i objął II Katedrę Filologii Klasycznej; po II wojnie światowej przeszedł na I Katedrę Filologii Klasycznej (kierował nią w latach 1945–1952), a od 1955 (po zmianach organizacyjnych) kierował Katedrą Filologii Klasycznej. Przeszedł na emeryturę w 1960.
Był członkiem najważniejszych polskich korporacji naukowych – Polskiej Akademii Umiejętności (1910 członek-korespondent, jeszcze pod nazwą Akademia Umiejętności, 1919 członek czynny), Polskiej Akademii Nauk (1952 członek tytularny, 1957 członek rzeczywisty), Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1919 członek rzeczywisty, 1929 członek zwyczajny). Przewodniczył Komisji Filologicznej PAU (1947–1950) oraz Komisji Filologii Klasycznej Oddziału PAN w Krakowie (od 1958). Należał także do Towarzystwa Naukowego we Lwowie. W 1952 został laureatem nagrody państwowej I stopnia za całokształt pracy naukowej, ze szczególnym uwzględnieniem trzytomowej pracy Literatura grecka; za publikację Antyk Wyspiańskiego (1916) otrzymał nagrodę Akademii Umiejętności w Krakowie im. Barczewskiego. Był odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta – dwukrotnie (1936[2] i 1954[3]) oraz Orderem Sztandaru Pracy I klasy.
Zainteresowania naukowe Tadeusza Sinki obejmowały hellenistykę, literaturę polsko-łacińską, poezję łacińską, dzieje literatury polskiego odrodzenia, baroku i romantyzmu, leksykografię, patrologię. W pracy Literatura grecka (1931–1954) przedstawił obszerną syntezę historii literatury greckiej do VII wieku n.e.; opracował także syntezę poezji aleksandryjskiej (Poezya aleksandryjska. Próba charakterystyki, 1905). Badał twórczość m.in. Herodota, Hezjoda, Ksenofonta, Tukidydesa, Horacego, Petroniusza, Plauta, a z autorów polskich Adama Asnyka, Aleksandra Fredry, Jana Kochanowskiego, Józefa Ignacego Kraszewskiego, Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Stanisława Orzechowskiego. Opracował wstępy i komentarze do licznych wydań Plutarcha, m.in. przygotował oryginalne wydanie Żywotów sławnych mężów (1953); był także autorem wstępu do Iliady Homera w przekładzie Franciszka Ksawerego Dmochowskiego (1922). Później sam przygotował tłumaczenie Iliady (1960); przełożył ponadto Wybór homilii i kazań św. Bazylego Wielkiego (1947), Dwadzieścia homilii i mów (1947) i Homilie na listy św. Pawła (1949) św. Jana Chryzostoma, Wybór pism św. Grzegorza z Nazjanzu (1963). Zbadał większość rękopisów mów Grzegorza z Nazjanzu. Przygotował ponadto edycje Dzieł Stanisława Wyspiańskiego (1924–1932, pięć tomów, z Adamem Chmielem), Eneidy Wergiliusza (w przekładzie Tadeusza Karyłowskiego, 1950), Przyczynków z kodeksu Mogilskiego do dziejów oświaty w Polsce w XV wieku (z Konstantym Michalskim).