Wenecja, główne miasto włoskiej prowincji Veneto, leży w północnej części Riwiery Adriatyckiej. W przeszłości były znaczącą morską potęgą i centrum handlu. Zachowało się tutaj wiele historycznych pamiątek, zapisanych na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Historia Wenecji sięga czasów tzw. wędrówki ludów, kiedy plemię Wenecjan z powodów bezpieczeństwa usadowiło się na wysepkach laguny i wybudowało pierwsze, skromne chaty na drewnianych palach. Z czasem wyjątkowe położenie osady pomogło w powstaniu bogatego miasta, które specjalizowało się w handlu ze wschodnią częścią Morza Śródziemnego i Bizancjum. W 9. wieku panował już pierwszy, historycznie znany doża a Wenecja stała się republiką miejską nie tylko o wielkim znaczeniu handlowym, ale także politycznym i wojskowym. Wenecja aktywnie uczestniczyła w organizacji wypraw krzyżowych, z sukcesami konkurowała z pozostałymi potęgami takimi jak Piza czy Genua. 
Największy rozmach miasto osiągnęło w średniowieczu, kiedy się stało centrum sztuk pięknych, przede wszystkim malarstwa i architektury. Włoski renesans reprezentuje rodzina Belini, która założyła tutaj własną szkołę. Jej sławnymi uczniami byli na przykład Giorgone (rozkwit renesansu) czy Tycjan (rozkwit renesansu/baroka). Spośród sławnych weneckich malarzy późniejszej doby nie możemy zapomnieć o Tintorettu (manieryzm). W architekturze pojawia się tzw. wenecki gotyk, czyli kombinacja bizantyjskiej, islamskiej i gotyckiej architektury. Ten styl zaznacza się nawet w nowszych, barokowych i renesansowych budowlach (pojawiają się tutaj np. minarety). Budowniczy musieli uporać się ze specyficznym terenem wysp, dlatego pałace i kościoły zostały zbudowane na setkach dębowych pali, identycznie jak czynili to ich przodkowie w 6. wieku. Najbardziej znanym weneckim budowniczym był Andrea Paladio.
Pod koniec XVI wieku potęga Republiki Weneckiej zaczyna upadać, głównie z powodu odkrycia nowych dróg morskich dookoła Afryki. Mimo tego kultura w Wenecji nie przestaje się rozwijać.

 Na przykład w drugiej połowie XVII wieku wenecki teatr doczekał się niebywałego rozmachu. Było to właśnie tutaj, opera, do tej pory odgrywana na dworach panujących, zyskała nową formę i stała się dostępna dla mieszczan. Wenecja stała się operową potęgą. Było tutaj ponad 16 teatrów. Operę grywano w klasztorach, domach i pałacach książęcych. Opery były składane bardzo szybko, nieoszczędzano na pięknej barokowej dekoracji i kostiumach. Jednym z najpopularniejszych autorów był Francesco Cavalli.