Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym została uchwalona po niespełna dziewięciu latach od uchwalenia ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, będącej wyrazem radykalnego zwrotu w zakresie prawnych unormowań zasad i trybu kształtowania polityki przestrzennej w skali kraju, regionu i gminy oraz w zakresie określania przeznaczania terenu i sposobów ustalania warunków zabudowy. Obowiązująca obecnie ustawa, mimo że wprowadza wiele nowych, nieznanych poprzedniej regulacji, rozwiązań, powinna być postrzegana, tak jak jej poprzedniczka, jako akt niosący ze sobą zmiany o charakterze systemowym. Przepisy u.p.z.p. są swoistą ?korektą" kierunku wytyczonego w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym oraz środkiem, który miał w założeniach projektodawcy nowej regulacji zaradzić niedoskonałościom dotychczasowych unormowań. Niniejszy komentarz ma na celu przybliżenie obowiązującego porządku prawnego w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego. Jest również próbą odpowiedzi na liczne pytania rodzące się podczas lektury przepisów u.p.z.p. W komentarzu uwzględniono zmiany ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym na mocy przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o zmianie ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2004 r. Nr 6, poz. 41), które weszły w życie dnia 16 kwietnia 2004 r., oraz ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2004 r. Nr 141, poz. 1492), nowelizującej komentowaną ustawę z dniem 22 września 2004 r.