Spis treści:

I. U źródeł pierwszej wojny światowej

1. Tło historyczne okresu od 1870- do 1914

2. W domu w szkole i poza szkołą

3. Między młotem a kowadłem

II. Pierwsza wojna światowa

4. Plany wojenne stron i działania w 1914

5. W poszukiwaniu nowych dróg PON i POW

6. Działania wojenne w 1915 roku i nasze walki

7. Działania wojenne i wydarzenia 1916

8. Przegląd frontów i wydarzeń politycznych z 1917 roku

9. Końcowa faza wojny światowej w 1918 roku

III. Granice polskie w ogniu i ogień w domu. Wojna polsko-bolszewicka

10. Tło historyczne scalania państwa i obrony granic

11. Wojna polsko-bolszewicka

12. Ku Dnieprowi

13. Wielka ofensywa w 1920 roku

14. Zweycięski przełom

IV. O naprawę Rzeczypospolitej Polskiej

17. Tło historyczne od 19121-1926

16. Pokojowe warunki pracy i zycia wojska

17. Uwagi o doktrynie  organizacji i obrony państwa

18. Wycieczka poskich generałów do Francji

19. 2 D. P. Leg. w przełomie majowym

20. Tło historyczne okresu od 1926 do 1935

21. Bakcyl ultrapatriotyzmu

22. Na stanowisku dowódcy O.K. V. w Krakowie

23. Rządy spadkobierców J. Piłsudskiego

24. Kampania wrześniowa

V. Na obczyźnie: W Rumunii, we Francji, w Wielkiej Brytanii

25.Tło historyczne okresu rumuńsko-francuskiego

26. Przez Rumunię do Francji

27. Okres francuski

28. W Wielkiej Brytanii

29. Tryumf zakłamania

Aleksander Jerzy Narbut-Łuczyński (ur. 28 lutego 1890 w Skierniewicach, zm. 25 lipca 1977) – generał brygady Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Studiował filozofię we Lwowie skąd przeniósł się na wydział prawa w Liège. Działał w Polskich Drużynach Strzeleckich. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 w Legionach Polskich, dowódca kompanii i batalionu w 5 i 6 pułku piechoty Legionów. Porucznik z października 1914, kapitan z marca 1915. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. Sierpień – październik 1918 zastępca komendanta kursów oficerskich Polskiej Siły Zbrojnej. 1 listopada tego roku na czele oddziału 2 pułku piechoty przejął od Austriaków Twierdzę Dęblińską.

Grudzień 1918 – lipiec 1920 organizator i dowódca 34 pułku piechoty.

5 kwietnia 1919 roku, w Pińsku, z jego rozkazu podlegli mu żołnierze rozstrzelali 35 osób narodowości żydowskiej (zob. Masakra w Pińsku).

W okresie lipiec – sierpień 1920 dowódca XVIII Brygady Piechoty, sierpień 1920 – listopad 1921 dowódca Grupy Operacyjnej , a potem 9 Dywizji Piechoty i od września 1921 dowódca 2 Dywizji Piechoty Legionów.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 32 lokatą w korpusie generałów.

20 maja 1930 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 2 DP Leg. i mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie.

Wojewoda krakowski zarządzeniem z dnia 7 kwietnia 1933 zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Łuczyński” na nazwisko „Narbut-Łuczyński”.

Został osadnikiem wojskowym w kolonii Miklaszowce w powiecie grodzieńskim.

W kampanii wrześniowej był dowódcą etapów Armii „Kraków”. Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Przedostał się do Francji. Styczeń – marzec 1940 generał do specjalnych poruczeń Ministra Spraw Wojskowych w Paryżu, marzec – czerwiec 1940 w rezerwie oficerskiej Naczelnego Wodza. Po ewakuacji do Anglii: lipiec 1940 – luty 1941 bez przydziału, obóz oficerski Rothesay na wyspie Bute w Szkocji, luty 1941 – czerwiec 1942 Wojskowy Trybunał Orzekający Szkocja, czerwiec 1942 – 1946 przewodniczący Centralnej Komisji Regulaminowej Polskich Sił Zbrojnych.

Po demobilizacji osiadł w USA, gdzie zmarł. Autor autobiograficznej książki wydanej w 1966 r. w Londynie U kresu wędrówki. Wspomnienia.