Jan Stur, właśc. Hersz Feingold (ur. 1895, zm. 15 czerwca 1923 w Zakopanem) – polski poeta, teoretyk i krytyk literacki.

Od 1919 związany był z grupą literacką skupioną wokół wydawanego w latach 1917–1922 poznańskiego pisma „Zdrój”. Rok później opublikował manifest literacki Czego chcemy, w którym wyłożył teoretyczne podstawy polskiego ekspresjonizmu. W 1921 ukończył prace nad zbiorem pism krytycznych Na przełomie. Współpracował z wydawaną we Lwowie „Gazetą Poranną i Wieczorną”.

Stur uważał ekspresjonizm za czynnik mający doprowadzić do odrodzenia duchowego po I wojnie światowej. W swojej twórczości opierał się na wzorach romantyzmu oraz spuściźnie Młodej Polski. Tematyką jego poezji są rozważania metafizyczno-religijne oraz moralne. W 1920 wydał dwa zbiory wierszy: Anima nostra i Triumfy. Przełomu część IV. W 1924 pośmiertnie wydane zostały jego Pisma (w dwóch tomach), w których znalazł się m.in. poemat Człeka wędrownego tragedia radosna będący poprawioną wersją Człeka wędrownego z 1921.