Wynaleźć tragedię - to piękny tytuł do chwały, zaś tytuł ten należy się Grekom. Jest istotnie coś fascynującego w sukcesie, którego doznał ten gatunek. Wciąż przecież powstają tragedie - dziś po dwudziestu pięciu wiekach tworzą je w całym niemal świecie; co więcej, wciąż, nieustannie zapożyczamy u Greków tematy i postaci: rodzą się Elektry i Antygony. Jest w tym nie tylko prosta wierność wobec wspaniałej przeszłości. Oczywiście, promieniowanie tragedii greckiej wiąże się z jej rozległą przestrzenią znaczeniową, z bogactwem myśli, którą autorzy umieli z nią spoić; tragedia grecka ukazywała refleksję o człowieku językiem bezpośrednio dostępnym uczuciu. Niewątpliwie dlatego właśnie, w epokach kryzysu i odnowy, takich jak nasza, odczuwamy potrzebę powrotu do tej pierwotnej formy gatunku. Studia greckie wywołują sprzeciw, ale w całym niemal świecie gra się tragedie Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa, gdyż w nich to refleksja o człowieku lśni wciąż z pierwotną siłą.