Totus tuus. Madonny papieskie   Znany niemiecki historyk sztuki Hans Belting, w wydanej w 1990 roku książce ,Bild und Kult”, przetłumaczonej już na wszystkie ważniejsze języki europejskie (na polski przekład, jak zwykle, będziemy musieli jeszcze poczekać ... ) dokonał istotnego przewartościowania tradycyjnej historii sztuki, wskazując na ogromną rolę, jaką do początku renesansu odgrywały w Europie obrazy kultowe, postrzegane me w kategoriach dzieła sztuki, ale w kategoriach religijnych, Jako swego rodzaju znaki sakramentalne, przekaźniki łaski. Zjawisko to pozostaje żywe po dziś dzień zarówno w Kościele katolickim jak w prawosławnym. Można postawić pytanie, dlaczego Kościół pozwala na wykonywanie wizerunków Chrystusa, Maryi i Świętych, co więcej, oddaje im cześć, skoro Stary Testament surowo tego zakazuje. Pierwsze przykazanie Dekalogu objawionego Mojżeszowi na Synaju nie pozostawia najmniejszych wątpliwości: Nie będziesz miał cudzych bogów obok mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby, ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył. (Wj 20, 2-5). Ten starotestamentalny zakaz podkreślał całkowitą transcendencję jedynego, niewidzialnego Boga i chronił przed Jego antropomorfizacją, która zawsze groziła zniekształceniem wiary. W zakazie przedstawiania i oddawania kultu rzeźbom i obrazom kryło się również pragnienie ocalenia własnej tożsamości religijnej narodu izraelskiego, nieustannie zagrożonej pokusą kultów obcych bogów, czczonych w politeistycznych religiach sąsiednich ludów. A jednak ów zakaz Kościół wykreślił z katechizmowej formuły Dekalogu.