Mieczysław Wojtczak jest autorem kilku cenionych tytułów dokumentujących dorobek kultury okresu Polski Ludowej dzieła, ich twórców i działalność organizacji środowiskowych oraz politykę kulturalną ówczesnej władzy. Książki Wojtczaka odnosiły się dotychczas do obszarów, w których poruszał się autor, należący przez wiele lat do grupy kierujących tą polityką, zwłaszcza w dziedzinie filmu i kontaktów międzynarodowych, z niemałym dla twórców i ich dokonań pożytkiem. Natomiast tę książkę Wojtczak poświęca polskiemu teatrowi okresu powojnia od zakończenia II wojny światowej do końca lat sześćdziesiątych. Ludziom teatru, dużym scenom stolicy, Krakowa i Łodzi i tym nie aż tak wielkim, działających w mniejszych ośrodkach. Wybitnym inscenizacjom i tym mniej udanym. I jak się w tytule książki rzekło polityce pozostającej w porozumieniu ze środowiskiem teatralnym lub będącej w rozbracie z nim. Władzy politycznej tego czasu która z jednej strony cenzurowała i ingerowała, często brutalnie, w przedstawienia teatralne(Dziady Dejmka 1968) także codzienną działalność poszczególnych scen. Z drugiej zaś sprawowała mecenat prawidłowy nad polską kulturą teatralną, rozsądnie i skutecznie. Ten benedyktyński wysiłek autora zaowocował cenną książką znakomicie dokumentującą dorobek teatru polskiego czasu niedobrze pamiętanego.