Czechowicz Szymon (1689-1775), malarz. Około 1711 wysłany na studia malarskie do Rzymu przez F.M. Ossolińskiego, gdzie przebywając około 20 lat studiował m.in. w Akademii św. Łukasza. Wykonywał wtedy kopie obrazów (m.in. Rafaela i G. Reniego) i malował obrazy religijne (Ukrzyżowanie z 1715 i Św. Jadwiga z 1725 - oba do kościoła Św. Stanisława w Rzymie). Od 1731 w Polsce, gdzie prowadził ożywioną działalność artystyczną m.in. w Warszawie, Krakowie (ok. 1741), Poznaniu (ok. 1756), Wilnie, na Podlasiu, w Podhorcach (1762-1767) i Połocku (ok. 1770). Pod koniec życia prowadził szkołę malarską w Warszawie, gdzie jego uczniami byli m.in. A.Z.A. Albertrandy, J.B. Plersch i F. Smuglewicz. Stylistyczny eklektyk, biegły technicznie. Pozostawał pod wpływem klasycyzującego nurtu rzymskiego malarstwa barokowego, zwłaszcza C. Maratty. Od ok. 1750 używał jasnych, delikatnych barw bliskich kolorystyce rokoka. Malował obrazy ołtarzowe na zamówienie zakonów z całej Polski (np. misjonarzy, pijarów, jezuitów, kapucynów), dostojników kościelnych (biskupów: I. Massalskiego czy J.A. Lipskiego) i magnatów (np. J. Tarły, J.F. Sapiehy, F.M. Ossolińskiego, J.K. Branickiego, W. Rzewuskiego).