Bogato ilustrowana i doskonale udokumentowana książka stanowi omówienie sztuki i architektury islamu od VII do połowy XIII wieku. W tej epoce w kulturze muzułmańskiej kształtowały się nowe prądy artystyczne, które rozwijały się przez całe średniowiecze na rozległym obszarze, obejmującym ziemie od Atlantyku po Indie. W prezentacji tych nurtów autorzy uwzględnili najnowsze wyniki badań. Opisali rozwój licznych regionalnych ośrodków sztuki w Hiszpanii arabskiej, Afryce Północnej, Egipcie, Wielkiej Syrii, Anatolii, Iraku, Arabii i Jemenie oraz w zachodnich i północno-wschodnich prowincjach Iranu. Sztuka na terenach zdominowanych przez islam i władzę muzułmańską została przedstawiona w układzie chronologicznym. Sześć wieków jej dziejów podzielono na dwa większe okresy: wczesny islam (mniej więcej lata 650–1000) i średniowieczny islam (mniej więcej lata 1000–1250). W prologu do każdej części autorzy zamieścili szkicowe opracowanie tła historycznego i kulturowego epoki. W poszczególnych rozdziałach omówili takie dziedziny, jak architektura i dekoracja architektoniczna, sztuka rękodzieła i sztuka książki. Ostatni rozdział poświęcony został wpływom sztuki islamu na kulturę niemuzułmańską. Zaprezentowaną wiedzę o dokonaniach artystycznych uzupełniają studia w dziedzinie kaligrafii arabskiej, historii, religii, literatury i filozofii świata muzułmańskiego.