Julian Bartoszewicz herbu Jastrzebiec (ur. 17 stycznia 1821 w Białej Radziwiłłowskiej (obecnie Biała Podlaska), zm. 5 listopada 1870 w Warszawie) – polski historyk, slawista. Ojciec Kazimierza Bartoszewicza.

W 1839 będąc stypendystą Królestwa Polskiego rozpoczął studia na wydziale historyczno-filologicznym uniwersytetu petersburskiego. W latach 1842-1847 był nauczycielem w gimnazjum warszawskim, mieszczącym się w Pałacu Kazimierzowskim. W 1847 został przeniesiony do Końskich, gdzie pracował w szkole powiatowej. Przyczyną przeniesienia na prowincję był artykuł wydrukowany w "Bibliotece Warszawskiej" o Helenie Iwanownie, córce Iwana III i żonie Aleksandra Jagiellończyka. Cenzura uznała artykuł za niezgodny w swej wymowie z rosyjską racją stanu, cały nakład "Biblioteki Warszawskiej" został skonfiskowany i zniszczony. W latach 1849-1863 Bartoszewicz był nauczycielem w szkole powiatowej w Lesznie; uczył łaciny, a od 1859 języka polskiego. W styczniu 1863 został kustoszem Biblioteki Głównej. W latach 1860-1870 był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1863 współpracował z nielegalnym pismem "Dzwon Duchowy". W latach 1863-1866 wykładał w II Gimnazjum Męskim w Warszawie historię Polski. 1 stycznia 1868 został zwolniony ze służby rządowej i przeszedł na emeryturę.

Tablica Miejskiego Systemu Informacji upamiętniająca historyka Juliana Bartoszewicza, na ul. jego imienia w Warszawie

Ulica Juliana Bartoszewicza w Warszawie
Uważał, że zadaniem historyka jest zbieranie faktów historycznych. Przez całe życie tworzył prywatny zbiór wypisów źródłowych; w oparciu o zebrane źródła powstawały jego prace. W Encyklopedii Orgelbranda opublikował 1291 artykułów. Zajmował się badaniami słowiańszczyzny, polskiego średniowiecza, oraz XVIII wieku. Duża część jego pracy naukowej jest poświęcona badaniom biograficznym. Podzielał lelewelowskie poglądy na dzieje Polski.