Stanisław Wojciech Szczepański (ur. 2 marca 1895 w Ropczycach, zm. 14 grudnia 1973 w Warszawie) – polski malarz i pedagog. Naukę rysunku rozpoczął w jasielskim gimnazjum u Apolinarego Kotowicza. Od 1913 przez dwa lata studiował na Wydziale Architektury na Politechnice w Wiedniu, naukę kontynuował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a od 1919 przez sześć lat studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Wojciecha Weissa i Teodora Axentowicza. Równolegle w ramach Warsztatów Krakowskich tworzył dekoracje dla tamtejszych teatrów. W 1929 wyjechał do Paryża i przez rok uczył się w działającej tamtejszej ekspozyturze uczelni u Józefa Pankiewicza. Artystycznie związał się z kapistami i należał do grupy malarskiej „Komitet Paryski”. Podróżował po Francji aby tworzyć w plenerze, w 1930 odwiedził Bretanię, a rok później do Lotaryngii. Do Polski powrócił w 1932 i wystawiał swoje prace w Instytucie Propagandy Sztuki razem z kapistami. Został wówczas sekretarzem Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków i publikował swoje felietony na łamach „Głosu Plastyków”. W 1937 wyjechał do Krzemieńca, gdzie uczył w tamtejszym liceum do wybuchu II wojny światowej. Podczas okupacji wykładał na kompletach konspiracyjnych malarstwo i sztukę. W 1945 został profesorem Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu, w 1949 przeniósł się do Warszawy, gdzie został profesorem zwyczajnym na Akademii Sztuk Pięknych i prowadził zajęcia dla studentów i nauczycieli. W spoczynku przeszedł w 1965, zmarł w 1973.