Twórczość filozoficzna Ernsta Cassirera zaskakuje wciąż swoją głębią i siłą inspiracji. Odwołuje się ona do oświeceniowego aprioryzmu Kanta, aczkolwiek posiada swe bezpośrednie korzenie w neokantyzmie, zwłaszcza marburskim, znanym ze skrajnie immanentnej interpretacji Kantowskiej „rzeczy samej w sobie”. Od tamtego neokantyzmu różni ją wszakże zamysł przeniesienia aprioryzmu z zakresu dociekań matematyczno-przyrodoznawczych na wszystkie inne sfery ludzkiej aktywności. To twórcze rozszerzenie wiąże się z nowym rozumieniem pojęcia „symbolu”, interpretowanego przez Cassirera w sensie immanentnego wytworu ludzkiego ducha. Rozumienie takie zrywa z dotychczasowym kojarzeniem „symbolu” z czynnością symballein, czyli z czynnością „zestawiania ze sobą” dwu odpowiadających sobie elementów w jedną całość. Negacja możliwości „dopasowywania do siebie” wypływa zresztą z neokantowskiego postulatu ignorowania jakiejś obiektywnie istniejącej „rzeczy samej w sobie”. Cassirerowski arealizm teoriopoznawczy, znoszący akcenty z „substancjalnych” uwarunkowań i koncentrujący się na „funkcjonalności” podmiotowych symboli, okazał się niezwykle owocny dla rozwoju jednego z najprężniejszych paradygmatów dwudziestowiecznego rozumienia kultury – paradygmatu pozwalającego pojmować kulturę w sensie autonomicznej, symbolicznej w nowym znaczeniu tego słowa, wytwórczości ludzkiego ducha.