Książka jest zborem tekstów eseistycznych o polskiej sztuce zilustrowanym wybranymi dziełami. Dotyka tematu, który był przedmiotem wielokrotnych prezentacji, ukazuje jednak polską scenę malarską przełomu XIX i XX wieku aż do wybuchu II wojny światowej nie jako kontradykcję tradycji i nowoczesności, lecz jako dialog dwóch pokoleń artystów, którzy ukształtowali naszą artystyczną tożsamość. Od Matejki do Witkacego, od Jacka Malczewskiego do Władysława Strzemińskiego – przebiegały prądy przemian, z perspektywy lat coraz bardziej spójne, coraz mniej przeciwstawne. Polski pansymbolizm, myślenie formą i znaczeniem, poezją i kolorem – choć czerpał z europejskiej moderny – zyskał kształt, którego unikatowość doceniamy na tle innych arcydzieł dwudziestowiecznej Europy. Dzisiaj, w okresie ponownej ekspansji polskiej sztuki (głównie malarstwa), może warto zwrócić się ku źródłom symboli, którymi stale żyjemy.