Władysław I Święty, węg. I. (Szent) László (ur. ok. 1040-1048 w Krakowie, zm. 29 lipca 1095 w Nitrze na Węgrzech, obecnie Słowacja) – król Węgier z dynastii Arpadów, stronnik papieża Grzegorza VII podczas jego konfliktu z cesarzem Henrykiem IV, święty Kościoła katolickiego i patron Węgier.

Władysław był synem Beli I, króla Węgier, oraz nieznanej z imienia córki Mieszka II Lamberta, króla Polski. Urodził się w Krakowie, gdzie jego ojciec znajdował się na wygnaniu. Dzieciństwo i młodość spędził na dworze Kazimierza Odnowiciela, później Bolesława Śmiałego. Na Węgrzech znalazł się po powrocie Beli ok. 1050 roku. W 1077 roku, po śmierci swojego brata Gejzy I, objął panowanie nad Węgrami i poślubił Adelajdę, córkę Rudolfa, księcia Szwabii. Miał z nią dwie córki:

• Irenę (Piroskę), żonę Jana II Komnena, cesarza bizantyjskiego
• nieznaną z imienia córkę, żonę Jarosława, księcia wołyńskiego.

W czasie swego panowania wypędził Pieczyngów z Siedmiogrodu i osadził tam kolonistów węgierskich. Aktywnie też działał na polu chrystianizacji Węgier. W 1092 podczas synodu w Szabolcs nakazał odbudować zniszczone kościoły jednocześnie zabraniając kultywowania wszelkich obyczajów pogańskich.