Od czasu, kiedy w 1990 roku Kronikę Miasta Poznania przejęło nowe kolegium redakcyjne, największą popularnością wśród czytelników cieszyły się tzw. numery dzielnicowe, czyli tomy w całości poświęcone jednej dzielnicy Poznania czy jej historycznej części. Jako pierwszy ukazał się w 1995 roku numer o Chwaliszewie, następnie o Śródce, Łazarzu, Jeżycach, Górczynie, Głównej i o Dębcu. Choć poznańskich dzielnic zostało jeszcze sporo, w 2006 roku redakcja postanowiła rozpocząć nowy cykl Kronik opisujących miejskie ulice. Nie ulegało wątpliwości, że należy rozpocząć od Świętego Marcina, niegdyś głównej ulicy podmiejskiej osady, dziś reprezentacyjnej i najważniejszej ulicy w mieście. Jej miejska historia ma zaledwie 200 lat, ale doskonale odzwierciedla dzieje poznańskiego Śródmieścia. Początkowo ulica, zabudowana w przeważającej części drewnianymi domami, pełniła wyłącznie funkcje mieszkalne, wkrótce stała się ważnym miejscem handlu, rzemiosła i usług, a w 2. połowie XIX wieku, zabudowana okazałymi kamienicami, zaczęła pełnić rolę reprezentacyjnej części miasta z tzw. dobrym adresem. Cały czas jednak była przede wszystkim ważną arterią komunikacyjną jako śródmiejska część drogi prowadzącej ze wschodu na zachód. Po zniszczeniach wojennych dylemat, jaką funkcję ma pełnić Święty Marcin w planowanym wówczas, nowoczesnym city, pojawił się ze zdwojoną siłą. Początkowo komunikacja wzięła górę i pierwsze powojenne plany zakładały niemal całkowite wyburzenie dziewiętnastowiecznych kamienic i uczynienie ze Świętego Marcina prawie autostrady. Na szczęście powojenna bieda nie pozwoliła na urzeczywistnienie tych morderczych dla ulicy projektów, choć kilka kamienic, które można było jeszcze uratować, poszło pod młotek. Dzisiaj komunikacja współgra na Świętym Marcinie z handlem i funkcjami reprezentacyjnymi. Tylko mieszkać się tam już żadną miarą nie da. "Dobrym adresem" ulica raczej być przestała, choć zachowała miano głównej.