Przez wieki pojęcie sztuki nie budziło szczególnych wątpliwości i na pytanie Sokratesa: „czym jest sztuka?” odpowiadano w sposób naturalny, na przykład: „jest naśladowaniem”. Artyści współcześni, naruszający dotychczasowy status sztuki i zastanawiający się na jej uzasadnieniem, Sokratejskiemu pytaniu nadali postać: „dlaczego coś jest dziełem sztuki?”. Współczesne dzieło jednoczy sferę potoczności i artystyczności, wykracza w teorii poza sferę estetyczną i docieka jej warunków konstytuujących. Od tego czasu nic nie jest oczywiste: ani artysta, ani dzieło, ani sztuka. Nieuzbrojone oko czasu historycznego zawiodło w czasie posthistorycznym, gdy znikły wszelkie podziały i granice – teraz musi zostać „uzbrojone” w teorię. Pomaga ona w rozstrzygnięciu wielu istotnych pytań, jakie pojawiły się w XX wieku, na przykład: „czy załamało się rozróżnienie między sztuką a rzeczywistością?”, „czy świat składa się z utajonych dzieł sztuki oczekujących przemienienia?”, „czy Warhol jest kimś w rodzaju Midasa, który wszystko, czego dotknie, przemienia w złoto czystej sztuki?”. Dlatego współczesny świat sztuki potrzebuje filozofów, a Danto jest pierwszym z nich. Jest także kimś więcej – jest prorokiem sztuki współczesnej.