Zestaw zawiera:
Tom I: A - D (1278 s.). 1933 r.
Tom II: D - K (1280 s.). 1934 r.
Tom III: K - P (1294 s.). 1935 r.
Tom IV: P - Ż (1590 s.). 1936 r.
Zygmunt Łempicki (ur. 11 maja 1886 w Sanoku, zm. 21 czerwca 1943 w niemieckim obozie koncentracyjnym KL Auschwitz) – profesor literatury niemieckiej, teoretyk literatury.Urodził się 11 maja 1886 w Sanoku. W latach 1904–1908 studiował filologię germańską i klasyczną na Uniwersytecie Lwowskim, a także filozofię u Kazimierza Ajdukiewicza. Studia uzupełniał w Berlinie i Getyndze. Pracował jako nauczyciel gimnazjalny we Lwowie. W 1916 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1 maja 1919 był profesorem nadzwyczajnym, a od 1 października 1920 profesorem zwyczajny, Uniwersytetu Warszawskiego, kierownikiem katedry literatury i języka niemieckiego. Należał m.in. do PAU, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Neofilologicznego. Był żonaty z Marią Wandą z Rehmanów (ur. 1888, zm. 1967), córką geografa, profesora Uniwersytetu Lwowskiego Antoniego Rehmana. Publikował recenzje teatralne, muzyczne i literackie, a także artykuły dotyczące polityki i życia społecznego i gospodarczego na łamach m.in. "Pamiętnika Literackiego", "Ruchu Literackiego", "Kuriera Polskiego" i "Kuriera Warszawskiego". Redagował wydawanie encyklopedii młodzieżowej Świat i życie (pięć tomów, 1933–1936). W 1937 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na polu pracy naukowe Niektóre prace W sprawie uzasadnienia poetyki czystej (1921) Idea a osobowość w historii literatury (1920) Literatura, poezja, życie (1936) Pozytywizm, neoidealizm i neopozytywizm w historii literatury (1939) Twórca i dzieło w poezji (1948) Osnowa, wątek, motyw (1926) Geschichte der deutschen Literaturwissenschaft (1920) Renesans, Oswiecenie, Romantyzm (1923).
