Komentarz „Świadczenia emerytalne” szeroko omawia ustawę z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych oraz z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych. W komentarzu uwzględniono najnowszy stan prawny, orzecznictwo, urzędowe interpretacje organów administracji oraz poglądy doktryny. Wprowadzenie: Pracownicze programy emerytalne miały być w założeniu jednym z trzech filarów systemu zaopatrzenia emerytalnego wprowadzonego w życie w 1999 r. Pierwszy ze wspomnianych filarów stanowi obowiązkowy system repartycyjny, opierający się na finansowaniu oświadczeń emerytalnych ze środków uzyskanych z obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne przekazywanych do ZUS. Uzupełniającym elementem systemu zaopatrzenia emerytalnego miał być obowiązkowy drugi filar o charakterze kapitałowym, do którego jest przekazywana część obowiązkowej składki na ubezpieczenie społeczne. Środki zgromadzone w ramach drugiego filaru są przekazywane do otwartych funduszy emerytalnych, zarządzanych przez powszechne towarzystwa emerytalne, które ze swej istoty są podmiotami komercyjnymi nastawionymi na prowadzenie działalności zarobkowej. Podstawowym założeniem drugiego filaru jest, aby środki przekazywane do otwartych funduszy emerytalnych były zarządzane przez profesjonalistów w sposób zapewniający jak najbardziej efektywne ich inwestowanie, co pozwoli w znaczący sposób zwiększyć wysokość świadczenia emerytalnego. Z uwagi na to, iż do otwartych funduszy emerytalnych przekazywana jest niewielka część obowiązkowej składki emerytalnej, w chwili obecnej wynosząca 7,3% podstawy jej wymiaru, oraz obowiązujące ograniczenie wysokości rocznej podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne, ustawodawca doszedł do wniosku, że istnieje konieczność stworzenia ram prawnych dla trzeciego filara systemu zaopatrzenia emerytalnego, w którym byłyby inwestowane składki dobrowolnie przekazywane przez pracodawców oraz samych ubezpieczonych.