"O Trójcy Świętej" ("De Trinitate") – główne dzieło teologiczne św. Augustyna napisane w piętnastu księgach w latach 399-419. Traktat ten jest pierwszym napisanym w języku łacińskim syntetycznym wykładem nauki o Trójcy Świętej. Augustyn zaczął pisać swe dzieło ok. 400 r. i kontynuował je, zgodnie z mocnymi argumentami, dłużej niż do roku 413. Wtedy bowiem zetknął się z niektórymi ujęciami trynitarnymi Wschodnich Ojców Kościoła, które wpłynęły na jego nauczanie na temat relacji w Trójcy. Zagadnienie relacji Doktor Kościoła omawia w księgach V-VII, zostały one napisane po 413 r. Szczegółowe badania wykazują, że Augustyn przepracowywał w trakcie postępowania studiów wcześniej napisane księgi, np. bardzo rozwinięta doktryna misji i teofanii Osób Trójcy, która rozpoczyna Księgę II, powinna być datowana na rok 418. Ważnym źródłem doktryny trynitarnej Augustyna zawartej w dziele "O Trójcy Świętej" było nauczanie Ambrożego i Hilarego z Poitiers.