Władysław Michał Dębicki (ur. 1853 w Smardzewie, zm. 8 marca 1911 w Warszawie) – polski duchowny katolicki, publicysta, filozof, filolog klasyczny i nauczyciel.

Jego poglądy filozoficzne opierały się na myśli chrześcijańskiej, ujmowanej jednak w nieortodoksyjny sposób. Krytykował współczesny mu idealizm i agnostycyzm, za podważanie istnienia świata zewnętrznego, wartości chrześcijańskich i niezgodność ze zdrowym rozsądkiem. Poglądy te określał jako "nowoczesny sceptycyzm" i ich źródła widział w materializmie i buddyzmie.

Opracował również własną koncepcję duszy, zgodnie z którą ma ona zdolność formowania materii (w tym ludzkiego ciała), percepcji i samowiedzy. Śmierć jest "snem świadomości", a śniąca dusza oczekuje utworzenia nowego ciała, które będzie żyło w wieczności.

Oddziaływanie filozofii Dębickiego było niewielkie, choć jego prace spotkały się z polemikami, szczególnie ze stanowiska chrześcijańskiego, w których wskazywano na sprzeczność jego poglądów z nauką Kościoła. Największe znaczenie miały prace popularyzatorskie z zakresu nauki (w których wykazywał niesprzeczność wiedzy naukowej i chrześcijaństwa) i filozofii.