ur. 1853 w Smardzewie (k. Zgierza), zm. 8 III 1911 w Warszawie, Publicysta, filozof, pedagog.

Po studiach na wydziale hist.-filol. UW uzyskał stopień kandydata nauk na podstawie rozprawy Filochor, historyk ateński (Wwa 1877; opubl. w języku ros. i nagrodzonej złotym medalem); 1874-1901 był stałym współpracownikiem „Kroniki Rodzinnej", a 1877-85 nauczycielem języków staroż. w III gimnazjum w Warszawie; nast. po studiach teol. przyjął 1887 święcenia kapł. i pracował w duszpasterstwie, w szkolnictwie prywatnym oraz w II gimnazjum w Warszawie.

Twórczość D. o charakterze publicystycznym w zakresie zagadnień hist., filol., socjol., przyr. koncentrowała się wokół problemów filoz. i rei.; poglądy swe propagował w czasopismach „Biblioteka Warszawska", „Tygodnik Ilustrowany", „Kłosy", „Przegląd Katolicki", „KwartalnikTeologiczny" oraz w pracach O zasadniczych różnicach psychicznych między człowiekiem a zwierzęciem (Wwa 1876,18872), Bezwyznaniowość, jej przyczyny i skutki (Wwa 1885, 18862), Postęp, szczęście i przewroty społeczne (Wwa 1885,18882) oraz Studia i szkice religijno-filozoficzne (I-II, Wwa 1901).

Pod wpływem chrześcijaństwa przezwyciężył pesymizm przejęty od A. Schopenhauera oraz E. Hartmanna i stał się zdecydowanym przeciwnikiem tzw. nowoczesnego sceptycyzmu; tym określeniem obejmował wszystkie współcz. idealistyczne i agno-styczne kierunki filoz. prowadzące do negacji istnienia świata zewn., podważające zasady wiary chrzęść, oraz bliżej nie sprecyzowane zasady „zdrowego rozsądku"; uważając się za umiarkowanego realistę, zwalczał materializm i buddyzm, w którym widział źródło nowoczesnego sceptycyzmu, m.in. w dziełach Wielkiebankructwo umysłowe.