Kontynuując rozpoczęte kilka lat temu rozważania na temat jednej z najbardziej interesujących i ważnych dla kultury południa Indii tradycji religijnych, jaką jest wisznuicka pańćaratra, autorka przygląda się bliżej fenomenowi południowoindyjskiej świątyni.
Kult świątynny stanowi jeden z najbardziej charakterystycznych elementów religijnego życia południa Indii. Świątynie skupiały i nadal skupiają wokół siebie rzesze wyznawców znajdujących tu miejsce rzeczywistego i bezpośredniego kontaktu z bogiem, a przy tym dają możliwość przebywania w społeczności współwyznawców, co wpływa na budowanie tożsamości i pozycji wiernych związanych z konkretnymi tradycjami religijnymi. Wzmacniając społeczności wiernych, świątynie jednocześnie same wzmacniały swą siłę, swoje oddziaływanie na wiernych, a także budowały swoją ekonomiczną, a niejednokrotnie także polityczną potęgę. Często stawały się ważnymi ośrodkami ogniskującymi różne elementy kultury regionu, a jednocześnie głównymi elementami tej kultury.