Mianem strzelectwa sportowego określa się dyscyplinę sportu polegającą na współzawodnictwie w strzelaniu ze sportowej broni palnej albo pneumatycznej do tarczy lub celów ruchomych.

Strzelectwo znalazło się w programie olimpijskim już podczas pierwszych igrzysk w Atenach 1896. Polacy zdobyli dotychczas cztery złote medale olimpijskie: Józef Zapędzki w Meksyku 1968 i Monachium 1972 oraz Renata Mauer w Atlancie 1996 i Sydney 2000.

Regulacją zasad w strzelectwie zajmuje się m.in. Międzynarodowa Federacja Strzelectwa Sportowego (ISSF). Poszczególne państwa mają krajowe związki strzeleckie. W Polsce jest to np. Polski Związek Strzelectwa Sportowego(dla ISSF).

Nie oznacza to braku konkurencji przy wykorzystaniu innej broni palnej np. czarnoprochowej(organizowane m.in. przez Bractwa Kurkowe), długodystansowej(zaczyna się od 300 m, gdzie kończy ISSF/PZSS, a dystanse sięgają ponad kilometra), a także automatycznej(samoczynno-samopowtarzalnej według polskiej nomenklatury, np. akm).