Trzecia część pracy Charlesa Webstera i Noble Franklanda nosi tytuł Zwycięstwo, który jest dobrym określeniem sukcesów odnoszonych przez brytyjskie bombowce strategiczne w omawianym w tym tomie okresie. W latach 1944-1945 połączona aliancka ofensywa bombowa w końcu zaczęła przynosić rezultaty, jakie planowano jeszcze przed wojną. Równocześnie stało się oczywiste, że nie sprawdziły się wizjonerskie teorie, które trzy dekady wcześniej przyświecały powstaniu sił powietrznych tego rodzaju. Strategiczne siły powietrzne były potężne, jednak nie na tyle, by rzucić nieprzyjacielski kraj na kolana; nie była to zresztą kwestia ich siły, lecz błędnych założeń strategicznych ? po prostu do zwycięstwa prowadziła konwencjonalna droga walki za pomocą wszystkich rodzajów sił zbrojnych a nie ścieżka, którą na skróty próbowali iść wizjonerzy lotnictwa strategicznego.