Poezja jest jak zamykanie oczu, gdy opadną powieki, pojawia się błysk i przenosimy się do tamtego lata, tamtego czasu. Słowa się kruszą, ich miejsce zajmują obrazy, a emocje łapią za gardło. “Stop-klatka” Jarosława Kapłona to właśnie tego rodzaju zbiór wierszy, które wysyłają nas niczym statki kosmiczne do dalekich galaktyk znanych z dzieciństwa, gdy światło było bursztynowe, a świat jakby pewniejszy. nadbagaż to tu gdy otworzę oczy obraz lekko śnieży jak telewizor Unitra z epoki Prl-u granatowy koc w złote gwiazdy otula łóżko niczym uniwersum stąpam w kierunku stołu jakbym eksplorował księżyc potykając się o buty ojca sięgam do książek Lema w których kosmos jest na wyciągnięcie ręki jak czarno biały plakat Maanamu przyklejony plasteliną do ściany obok zasuszona ćma zasnęła w nocy nie ujrzawszy światła używanych petard całej tej wojennej atmosfery spoglądam przez firankę podwórko jak poligon barykada na Pereca czołgi obok Fadromy sygnał pociągu na wiadukcie Grabiszyńskiej pod nim szpaler suk starsza kobieta wymachująca pięścią wyobraziłem sobie że ten parapet to statek kosmiczny a drzewo tuż obok ulicy to najbliższa planeta jedyna możliwa ucieczka przed światem dorosłych