Nagrodzone Pulitzerem i Noblem opowiadanie kultowego amerykańskiego pisarza – uosobienia męskiej siły i fantazji. Niedościgniony traktat o tym, że „człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”. Bohaterowie książek Ernesta Hemingwaya to tak jak sam pisarz prawdziwi twardziele, którzy co krok musieli udowadniać, że nimi są. Taki był również Santiago, bohater opowiadania „Stary człowiek i morze”. Niegdyś doskonały rybak, któremu od dłuższego czasu nie udaje się złowić żadnej ryby, gdy innym dopisuje szczęście. Niestrudzenie jednak wypływa w morze, wierząc, że los się odwróci. Trafia na marlina, ogromną rybę, z którą stoczy bój na śmierć i życie. Po co? By udowodnić innym, ale też sobie, że jest nadal wyśmienitym rybakiem. Liny, na których ciągnie rybę, ranią mu boleśnie dłonie, ale zdeterminowany nie rezygnuje, powtarzając: „Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”. Może jest już stary, ale waleczność pozostała w nim taka, co przed laty. Nie chce współczujących spojrzeń, pragnie podziwu, bycia niepokonanym. Opowiadanie o Santiago to niedościgniony traktat o niezgodzie na starość. Hemingway pisał je, mając 53 lata. I właśnie to „Stary człowiek i morze”, a nie żadna z powieści pisarza, przesądziło o zdobyciu przez Hemingwaya Nagrody Pulitzera, a rok później najbardziej prestiżowego literackiego lauru