Tom 1-2: Tom 1 - 321 str., Tom 2 - 322 str. 

Przedruk techniką fotooffsetową wykonany w Drukarni Narodowej w Krakowie z egzemplarza udostępnionego przez Bibliotekę Narodową w Warszawie. Wydano w nakładzie 900 egzemplarzy numerowanych na zamówienie Zjednoczenia Księgarstwa. Dane oryginalnych wydań: Warszawa, Nakładem Gustawa Sennewalda, 1840. Zawiera kilka cz-b i kolorowych rycin. Tomy zawierają tekst 21 polskich gawęd z XVIII i XIX wieku.

Kazimierz Władysław Wóycicki (ur. 3 marca 1807 w Warszawie, zm. 2 sierpnia 1879) – polski literat i wydawca, historyk Warszawy. Był synem Jana (1764-1840), przybocznego lekarza króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (król zmarł na jego rękach) i Zofii z Zienkiewiczów. Pierwsze nauki pobierał u pijarów, w latach 1826-1827 studiował na wydziale chemicznym Szkoły Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego w Warszawie; uczęszczał także na kursy prawa i literatury w Uniwersytecie Warszawskim (m.in. wykłady Ludwika Osińskiego i Kazimierza Brodzińskiego), poświęcając czas wolny od nauki na podróże po kraju, zbieranie i zgłębianie literatury ludowej. Nie ukończył formalnych studiów wyższych, już w 1827 rozpoczynając pracę dziennikarską (w "Dzienniku Warszawskim"). W latach 1827-1830 odbył wiele podróży krajoznawczo-folklorystycznych. Wziął udział w konkursie ogłoszonym przez Warszawskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk na "rozprawę o zwyczajach, obyczajach, podaniach i pieśniach i przysłowiach ludowych" (1828); zgromadził bogaty materiał, ale ostatecznie konkurs anulowano - praca Wójcickiego była jedyną zgłoszoną. W 1830, wykorzystując swoje badania, ogłosił 3-tomowe Przysłowia narodowe.