Był synem Wilhelma (pisarza, dramaturga, krytyka literackiego) i Marii z Kleinmanów (tłumaczki literatur zachodnich). Ukończył IV gimnazjum w Krakowie (1917), następnie studiował prawo (1917–1919) i historię (1919–1922) na UJ, m.in. pod kierunkiem Władysława Konopczyńskiego i Stanisława Kota. W latach 1918–1920 ochotniczo służył w WP. W 1922 został asystentem w Seminarium Historycznym UJ, rok później obronił pracę doktorską Polska w dobie wielkiej wojny północnej 1704–1709 (przygotowaną pod opieką S. Kota). W 1927 habilitował się na UJ na podstawie pracy Polska a sprawa wschodnia 1709–1714 i został docentem w Katedrze Historii Powszechnej; od 1937 profesor nadzwyczajny, objął jednocześnie kierownictwo Katedry Historii Nowożytnej (był jej szefem do wybuchu II wojny światowej oraz po wojnie). Wykładał historię powszechną i historię dyplomacji XIX i XX wieku; od 1929 dodatkowo – jako docent w Katedrze Historii – wykładał te same przedmioty w Szkole Nauk Politycznych w Krakowie. Gościnnie prowadził zajęcia ze stosunków polsko-europejskich od XVIII do XX wieku na uniwersytecie w Paryżu; angażował się w prace Międzynarodowych Zjazdów Historyków w Warszawie (1933) i Zurychu (1938), był jednym z inicjatorów powstania Międzynarodowego Instytutu Historii Rewolucji Francuskiej w Paryżu.