Stanisław Mielech choć urodził się Stanach koło Niska 29 kwietnia 1894 roku dzieciństwo i młodość spędził w Krakowie. Tu też pokonywał kolejne szczeble edukacji (z wykształcenia był prawnikiem, a edukację zakończył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego).
Nas jednak bardziej interesuje jego edukacja piłkarska. A tę rozpoczynał jak większość jego rówieśników w gimnazjalnych drużynach przed 1910 rokiem. Jedną z nich według H. Reymana była „studencka Polonia”. Pierwszym jednak klubem z prawdziwego zdarzenia w jego karierze była Wisła. Trafił do niej w 1910 roku. Z początku był graczem wiślackich rezerw i drużyn juniorskich. Jak sam ich nazywał „minorków” Wisły. W pierwszej drużynie zadebiutował w wygranym 7:1 meczu z Krakusem, strzelając jedną z bramek. Jego wiślacka kariera trwała bardzo krótko, zaledwie rok. Jak doszło do jej przerwania napisał po latach w książce „Gole, faule i ofsajdy”, strona 44: „Przyczyną zmiany barw był incydent w szatni. Romański, zawodnik I drużyny (pseud. „Kusy”), znieważył czynnie jednego z minorków. Sprawa otarła się o zarząd klubu, lecz zwolennicy „Kusego” mieli tam większe wpływy. Odpowiedzieliśmy na to gremialnym wystąpieniem z klubu i przeniesieniem się do Cracovii. Od razu znalazłem miejsce w rezerwie. Przyszłość wykazała, że Wisła wiele straciła, bo przez naszą secesję pozbyła się kilku utalentowanych zawodników. Moje przejście do Cracovii, gdy miałem widoki na grę w I drużynie Wisły, bądź co bądź jednej z najlepszych drużyn w Polsce, było z punktu widzenia sportowego dobrowolną degradacją”.