Opracowanie podejmuje problematykę społecznego wytwarzania przestrzeni stref podmiejskich w Polsce w kontekście procesów urbanizacji i modernizacji systemu osadniczego. Strefy podmiejskie podlegające najbardziej dynamicznym przemianom na tle miast i tradycyjnych wsi są tu rozpatrywane jako niezależna struktura społeczno-przestrzenna. Natomiast przestrzeń ujęto głównie jako konstrukt społeczny, będący odzwierciedleniem procesu rozwoju społeczno-gospodarczego i jednocześnie sposobu myślenia o świecie. Przyjęcie takiej perspektywy badawczej umożliwia znalezienie odpowiedzi na pytanie, na ile uniwersalny jest kierunek społecznych przeobrażeń stref podmiejskich w Polsce. Stanowi także cenny punkt odniesienia dla interpretowania obecnej struktury przestrzennej samej strefy i wnioskowania o dalszych kierunkach jej przekształceń.