Bierzemy do ręki rozważania, medytacje, poezje ks. Andrzeja, które zatytułował Śpiew o Pieśni nad Pieśniami. Choć nie są to rozważania stricte egzegetyczne czy teologiczne, stają się same w sobie śpiewem i swoistym zaproszeniem do wyśpiewania owego bosko-ludzkiego poematu o miłości. Miłość opiewana w starożytnej Pieśni nad Pieśniami zostaje przez ks. Andrzeja wyśpiewana na nowo w formie refleksji, poezji, zadumy, zachwytu. Możemy tu posłyszeć niektóre elementy historii zbawienia, począwszy od miłosnej harmonii ogrodu rajskiego, poprzez niewierność, która kruszy komunię człowieka z Bogiem Stwórcą i komunię międzyludzką. Słychać też całą dynamikę miłosnej relacji Boga Jahwe z Narodem Wybranym, oczekiwanie na Mesjasza i Jego narodzenie z Dziewicy Maryi. Rozbrzmiewa płaczem żałosny śpiew wzgórza Golgoty, gdzie Miłość jest ukrzyżowana, przejmuje cisza ogrodu z Grobem Pańskim, gdzie w cudzie miłości Boga do człowieka Chrystus spoczywa, by trzeciego dnia wyśpiewać triumfalną pieśń Zmartwychwstania i pozwalać się na nowo znaleźć jako Oblubieniec żywy i miłujący Miłością bez granic.