**Włodzimierz Spasowicz** (ur. 16 stycznia 1829 w Rzeczycy w ówczesnej guberni mińskiej, zm. 27 października 1906 w Warszawie) – polski działacz społeczny, krytyk literacki, publicysta i prawnik w Rosji. Członek ugodowego Stronnictwa Polityki Realnej. Ukończył gimnazjum w Mińsku, następnie studia na wydziale prawnym Uniwersytetu Petersburskiego. W latach 1857-1861 profesor tegoż uniwersytetu w katedrze prawa kryminalnego. Był adwokatem w wielu znanych procesach politycznych, w tym procesie "Proletariatu". Od 1876 wydawał w Warszawie czasopismo "Ateneum", a od 1883 w Petersburgu jeden z najsłynniejszych tygodników polskich w Rosji - "Kraj". Członek redakcji znanego liberalnego czasopisma "Wiestnik Europy" (Вестник Европы). Był zwolennikiem ugodowej polityki wobec caratu i pojednania polsko-rosyjskiego. Popierał jako jedyną realną według niego w ówczesnych uwarunkowaniach politycznych wizję kulturowej autonomii Polski w ramach Imperium Rosyjskiego, widząc szansę dla rozwoju polskości w promocji idei równości praw wszystkich obywateli Rosji. Był przyjacielem słynnego filozofa Władimira Sołowiowa, z którym dzielił wiele poglądów. W 1900 uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Współzałożyciel Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Autor szeregu prac z zakresu historii literatur słowiańskich, prawa karnego, historii prawa oraz prawa autorskiego.